เมืองไทยวันนี้? / โดย สนานจิตต์ บางสพาน

• Tweet
• 

คอลัมน์ : สากกะเบือยันเรือรบ
ผู้เขียน : สนานจิตต์ บางสพาน

บอกแล้วไงตัวละครในสังคมไทยมีให้เรา “สนุก” ได้ไม่รู้จบ หมดจากเด็กหนุ่มพิธีกรชื่อดังให้ “หนุ่มแมงกะไซด์” กราบรถหรู ก็มาถึงนักพูดสาวที่ไม่รู้กาลเทศะ พลาดท่าเสียทีจนโดนถล่มเละ แถมกลายเป็นเหยื่อการเมืองและสงครามเสื้อสี

แล้วก็มาถึงกลุ่มนักแสดงและแฟนหนุ่มกรณีตกเป็นข่าวอยู่ในเหตุการณ์ “รุมยำ” ลูกชายนายพลกองทัพบกที่เชียงใหม่ รายละเอียดเป็นทางการเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ถ้าเอา “สายโจร” แบบผู้สื่อข่าวระดับ สนจ. บอกได้คำเดียวว่าจบยากถ้าไม่มีผู้ใหญ่ต่อสายหรือขอกัน หมายถึงบรรดาผู้ที่เป็นเจ้าภาพรุมยำลูกชายนายพลกองทัพบกต้องทำมากกว่าแค่คำว่าขอโทษ

ถ้างานนี้เคลียร์กันไม่ได้ เคาะกันไม่ลง คงมีอะไรสนุกๆให้เป็นข่าวได้ อาจไม่ใช่ตอนนี้หรือระยะใกล้ๆนี้ น่าจะเป็นตอนที่อาหารมันเย็นแล้ว เหมือนที่ดอน วีโต้ คอร์ลิโอเน บอกไว้ว่า ความแค้นก็เหมือนอาหาร ต้องรอให้มันเย็นถึงจะกินอร่อย

จำคดียำเละในร้านอาหารที่สระบุรีได้ไหมครับ เจ้าของร้านและกลุ่มคนยำไม่รู้ว่าคนโดนยำเป็นนายทหาร ผลปรากฏว่าการขอเคลียร์จากผู้ใหญ่ฝ่ายรุมยำถูกปฏิเสธ ไม่นานหลังจากนั้นกลุ่มรุมยำตายหมู่ในบ้านกลางดึก จนบัดนี้เรื่องราวเงียบเป็นคลื่นกระทบฝั่ง ก็ลองลุ้นกันว่าตัวละครในรายการรุมยำลูกชายนายพลจะจบแบบไหน?

บอกแล้วไงเมืองไทยมี “บุคคลในข่าว” ให้เราเห็นเรื่อยๆ นั่งดู ฟังเห็น ได้ยินเรื่องสนุกกว่าเป็นไหนๆ เรื่องอื่นๆก็งั้นๆ ทุกอย่างมีแต่เลวร้ายลงเรื่อยๆ ตั้งแต่เรื่องข้าว แจกเงินเที่ยวปีใหม่ และอีกสารพัดเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องออกกำลังกายทุกวันพุธ

นักวิชาการมหาวิทยาลัยคนหนึ่งแนะนำให้พวกเราคนไทยที่แพ้ประชามติอย่าคิดอะไรมาก นึกเสียว่าอาศัยเช่าบ้านเขาอยู่ ถึงเวลาก็จ่ายค่าเช่า (เสียภาษี) สิ้นเดือนก็รับเงินเดือนถ้ายังไม่ตกงาน แล้วก็หาเหล้าหาเบียร์ดื่ม ไม่นับกินข้าวกินปลาซึ่งต้องกินเป็นปรกติ แล้วอยู่ๆไปหน้าร้อนก็ผจญกับปัญหาภัยแล้ง หน้าฝนก็เจอน้ำท่วมกันใหม่ พอเข้าหน้าหนาวก็แจกผ้าห่ม วนกันแบบนี้ทุกปีสนุกดีออก

เมืองไทยกำลังถอยหลังไปเรื่อยๆ คนอื่นอาจไม่รู้สึกหรือไม่เห็นด้วย แต่ สนจ. รู้สึกและสัมผัสได้ว่า ทุกอย่างเริ่มถูกจัดวางและกวาดต้อนให้เข้าสู่การจัดระเบียบแบบ “สังคมเผด็จการโดยเนื้อหา” แต่รูปแบบหรือแพ็กเกจจิ้งคือประชาธิปไตย ไม่ว่าจะมีการเลือกตั้งหรือถูกยื้อ เลื่อนไปนานแค่ไหนก็ตาม

มาตรการเข้าถึง “ข้อมูลส่วนบุคคลโดยไม่ต้องมีศาล” ถูกดำเนินการมาแล้วอย่างเงียบๆ และน่าจะผ่านเป็นกฎหมายในอีกไม่นาน ถึงตอนนั้นไม่ว่าสีเสื้ออะไรจะ “รู้สึกรู้สาและรู้สม” กันว่าพวกคุณมีส่วน “ลากพวกเขา” ให้มีสิทธิเข้ามากระทำอย่างนี้ ไม่มีมาตรฐานหรือมาตรการรองรับและประกันอะไรเลยว่าจะไม่ถูก “รังแก” และใช้เป็น “เหยื่อ” เมื่อผู้กุมอำนาจและกฎหมายและสิทธิในการใช้กฎหมายนี้แค่ “สงสัย” ว่าคุณไม่ใช่พวก

เขียนไปก็เท่านั้น กระเหี้ยนกระหือรือเปลี่ยน “นกกระสา” กันนักไม่ใช่หรือ ก็ขอให้เอาตัวรอด ไม่โดน “จิก” กันแบบตัวใครตัวมันก็แล้วกัน สนจ. แก่แล้ว ใครอยากกินพวกเนื้อเหนียวก็เอาเลย ไม่ว่ากัน

ทุกวันนี้ก็อยู่ไปวันๆเท่านั้น แบบไอ้ลาวยานคางมันร้องเอาไว้นั่นแหละ

เป็นไงละเมิง ไอ้ลาวร้อยเอ็ด ร้องเพลงสนับสนุนเชียร์ให้พวกเขามาทำให้ วันนี้คนของเขาดูถูกชาติพันธุ์ โคตรเหง้าพ่อแม่มึงที่เป็นลาว พวกมึงเงียบกันหมด

ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้า เอาที่สบายใจ พวกมึงอยู่ได้ พวกกูก็อยู่ได้ เพราะกูแค่จ่ายค่าเช่าเท่าน้าน…555

You must be logged in to post a comment Login