ฟุตบอลเด็กถูกทอดทิ้ง / โดย ภูริวรรณ วรานุสาสน์

• Tweet
• 

คอลัมน์ : China Today
ผู้เขียน : ภูริวรรณ วรานุสาสน์

ณ เมืองอิ๋งซิง เมืองในท้องที่ห่างไกลของมณฑลเสฉวนที่มีสมาชิกเมืองเพียง 1,400 คน และมีโรงเรียนอิ๋งซินเป็นเพียงโรงเรียนเดียวของเมือง

เด็กนักเรียนกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ของนักเรียนทั้งหมด 328 คนเป็นนักเรียนที่เป็น “เด็กถูกทอดทิ้ง”

สำหรับคำจำกัดความของ “เด็กถูกทอดทิ้ง” ของจีนในปัจจุบันคือ เด็กๆที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไว้ให้ปู่ย่าตายายหรือญาติพี่น้องเลี้ยงดู ขณะที่ตัวพ่อแม่เองต้องเดินทางไปทำงานยังต่างเมืองหรือตามเมืองใหญ่ๆ

โรงเรียนอิ๋งซินหรือที่ใครๆเรียกว่า “โรงเรียนกลางทุ่ง” เป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่กลางทุ่งนาของเมือง ซึ่งที่โรงเรียนดังกล่าวมีชื่อเสียงขึ้นมาเป็นเพราะ ทีมฟุตบอลของโรงเรียนเพิ่งคว้ารางวัลรองชนะเลิศในการแข่งขันฟุตบอล 5 คนเยาวชน U12 แห่งชาติจีน

ที่สำคัญ ทีมฟุตบอลนี้ นักกีฬาทุกคนเป็น “เด็กที่ถูกทอดทิ้ง”

ทุกวัน เวลาประมาณ 11.00 น. หลังจากระฆังเลิกเรียนดัง ซาง กั๋วหลิน นักเรียนชั้นประถม 6 พร้อมกับกลุ่มเด็กผู้ชายจะรีบวิ่งลงไปเบิกลูกฟุตบอลแล้วไปรวมตัวกันที่สนามกีฬาคอนกรีตของโรงเรียน หลังจากนั้นซางกับเพื่อนๆก็จะเริ่มอบอุ่นร่างกายด้วยการฝึกเตะบอลกับกำแพงโรงเรียน แล้วก็ทุกครั้งที่ลูกบอลกระเด็นออกไปนอกกำแพง เด็กๆก็ต้องมุดรูกำแพงออกไปวิ่งตามหาลูกบอลในทุ่ง

หม่า ซุนซี ผู้ฝึกสอนทีมฟุตบอลและรองครูใหญ่ของโรงเรียนก็จะเริ่มเป่านกหวีดซ้อม โดยที่เด็กๆจะเริ่มฝึกฝนเทคนิคและสร้างเสริมร่างกายให้แข็งแกร่งด้วยการวิ่งลากยางรถยนต์ประมาณ 1 ชั่วโมง จากนั้นเด็กๆจะพักเที่ยงและนั่งพักให้เสื้อแห้งเหงื่อ

ครูใหญ่เกา เสี่ยวชิงเล่าว่า โรงเรียนมีทีมฟุตบอลมาตั้งแต่ปี ค.ศ. 2008 แต่ตอนนั้นโรงเรียนมีเพียงสนามโคลนเท่านั้น จนกระทั่งเหตุการณ์แผ่นดินไหวเหวินชวนได้ทำลายโรงเรียนจนย่อยยับ ต่อมาในปี ค.ศ. 2013 โรงเรียนได้มีการสร้างสนามกีฬาคอนกรีตขนาด 50×20 เมตรขึ้นและมีการซื้อลูกบอลเข้ามา 100 ลูก

ครูใหญ่เกาเล่าอีกต่อไปว่า เด็กนักเรียนของเขาส่วนใหญ่เติบโตกันมาโดยไม่มีพ่อแม่เลี้ยงดู เด็กๆจึงเป็นเด็กขี้อายและขาดความมั่นใจในตัวเอง กีฬาฟุตบอลได้เปลี่ยนแปลงพวกเขา

ในปี ค.ศ. 2016 ที่ผ่านมา ทีมฟุตบอลของโรงเรียนได้ผ่านการคัดเลือกระดับตำบลและระดับอำเภอ จนสุดท้ายทีมได้เป็นตัวแทนของเมืองเข้ารอบการแข่งขันรอบสุดท้ายของการแข่งขันฟุตบอล 5 คนเยาวชน U12 แห่งชาติจีน

โค้ชหม่าได้จัดทีมของเขาจำนวน 2 ทีม โดยเป็นเด็กชาย 30 คนและเด็กหญิง 18 คน โดยเด็กที่อายุมากสุดคือ 12 ปีและเด็กสุดที่ 8 ปี ทั้งหมดเดินทางโดยรถบัสเข้าเมืองกว่า 400 กิโลเมตร

โค้ชหม่าเล่าว่า วินาทีแรกที่เด็กๆเห็นสนามหญ้าจริง ความมุ่งมั่นจริงจังในสีหน้าและแววตาของเด็กๆทำให้เขาประทับใจมาก แม้ว่าเดือนมกราคมที่ไปนั้นจะหนาว ทีมอื่นๆมีเครื่องแต่งกายที่ดูเป็นนักกีฬาอาชีพขณะที่ทีมของเขามีเพียงเสื้อยืดสำหรับใสในหน้าร้อนเท่านั้น แต่สิ่งที่โค้ชหม่าสร้างกำลังใจให้แก่ลูกทีมก็คือ เสื้อผ้าไม่ได้ทำให้เล่นได้ดี แต่วิธีการเล่นต่างหากที่จะทำให้ชนะ

สุดท้าย ทีมของโค้ชหม่าได้รับรางวัลรองชนะเลิศในทีมชาย และที่ 5 สำหรับทีมหญิง และที่สำคัญ ซาง กั๋วหลิน หนึ่งในผู้เล่นของทีมได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยม

หลังจากข่าวการชนะของทีมแพร่ไปถึงหมู่บ้าน ร้านอาหารแห่งหนึ่งของเมืองได้ทำแผ่นผ้าสีแดงแสดงความยินดีกับเด็กๆและเฝ้ารอการเดินทางกลับบ้านของเด็กๆจนถึงเที่ยงคืน เด็กๆทุกคนตื่นเต้นมากที่ได้ผลัดกันถือถ้วยรางวัล

สำหรับผู้เล่นยอดเยี่ยมอย่างซาง กั๋วหลิน ตอนนี้ทางโรงเรียนมัธยมที่มีชื่อเสียงของเมืองเหมี่ยนหยางได้เสนอให้เขาไปเรียนที่โรงเรียน โดยมอบทุนการศึกษาและที่สำคัญ โรงเรียนมีสนามหญ้าให้ซางได้เตะฟุตบอลจริงๆ

You must be logged in to post a comment Login