ป.อินทรปาลิต / โดย สนานจิตต์ บางสพาน

• Tweet
• 

คอลัมน์ : สากกะเบือยันเรือรบ
ผู้เขียน : สนานจิตต์ บางสพาน

สมัยเรียนชั้นประถมฯที่วัดพลับพลาชัย ซอยโรงหนังเท็กซัสคือแหล่งที่ สนจ. โดดเรียนไปเตร็ดเตร่หาดูหนังโป๊และหนังสือโป๊ แถมเวิ้งนาครเขษมคือโรงหนังโรงแรกที่หนีเรียนไปดูหนัง เป็นโรงหนังที่มีบันไดไม้ชันๆเดินขึ้นไปด้านบน ส่วนเฉลิมบุรี เฉลิมนคร แคปปิตอล พัฒนากร เทียนกัวเทียน ศรีราชวงศ์ ก็กลายเป็นแหล่งซ่องสุมของ สนจ. เช่นกัน

โยกมาเรียนมัธยมฯที่วัดมกุฏกษัตริย์ ร้านหนังสือให้เช่าในซอยทางเข้าโรงหนังบุศยพรรณ บางลำพู และซอยวรพงษ์ ดงคุณตัว คือแหล่งที่ สนจ. โดดเรียนเพื่อไปนั่งอ่านหนังสือให้เช่า

นั่นแหละขุมทรัพย์ที่ทำให้ สนจ. รู้จัก “พนมเทียน” จากเล็บครุฑ มังกรหยก และอีกสารพัดงานเขียนทั้งไทย จีน โดยเฉพาะจีนกำลังภายใน ก่อนจะขึ้นชั้นมาหัดอ่านนิยายแปลฝรั่งในเวลาต่อมา เพราะเผลอไปอ่านวัตถุนิยมวิภาษของคาร์ล มาร์กซ์ และปรัชญาชีวิตของคาลิล ยิบราน งานแปลของพ่อ “ซูโมตุ๋ย” เข้า ชีวิตเลยหักเหกลายเป็นนักเขียนไส้แห้ง ไม่งั้นป่านนี้รวยเป็นเศรษฐีไปแล้ว ไม่มาเป็นซ้าย เป็นคนทำหนัง เขียนหนังสือหรอก ไปเป็นทุนนิยมดีกว่า

หนึ่งในหนังสือที่มีอิทธิพลต่อชีวิตวันนี้ของ สนจ. ก็คือหัสนิยาย “สามเกลอ” หรือ “พล นิกร กิมหงวน” ของ “ป.อินทรปาลิต” นิยายตลกที่ติดงอมแงม ขนาดนั่งอ่านไปหัวเราะไปคนเดียวบนรถเมล์เหมือนคนบ้า

เจ้าคุณปัจจนึก คุณหญิงวาด ไอ้ศักดิ์แห้ว โหระพากุล ดร.ดิเรก กิมหงวน นิกร และพล คือตัวละครที่โลดแล่นอยู่ในความทรงจำและจินตนาการอันบรรเจิด รถเก๋งหรู เหล้านอกชั้นดี ซิการ์ อาหารเหลา การแต่งตัวที่ดูดี มีรสนิยม เทคโนโลยีสมัยใหม่ที่ ป.อินทรปาลิตใส่เข้าไปในงานเขียนชุดนี้ มันค่อยๆกลายเป็น “ของจริงและเรื่องจริง” ในสังคมไทยในเวลาต่อมา

ไม่เว้นแม้กระทั่งคนใหญ่คนโตอย่าง “เจ้าคุณปัจจนึก” ที่ถึงที่สุดกลัว “คุณหญิงวาด” ยิ่งกว่าหนูกลัวแมว “เมีย” นั่นแหละคือผู้บงการทุกอย่างของผัวตั้งแต่เรื่องงานยันเรื่องส่วนตัว

ต้องบอกว่าการหนีโรงเรียนไปเช่าหนังสืออ่านเป็นแรงบันดาลใจอย่างหนึ่งในการเลือกอาชีพนี้ และงาน “พล นิกร กิมหงวน” คือหนึ่งในแรงบันดาลใจอย่างสำคัญ

“ศิลป์ พีระศรี” บอกไว้ว่า “เธอไม่อ่านหนังสือ แล้วเธอจะรู้อะไร” แต่ดูเหมือนผู้คนและเด็กรุ่นใหม่สมัยนี้จะไม่อ่านหนังสือกันแล้ว เพราะถูกลากเข้าไปสู่ “สังคมก้มหน้า” กระดานชนวนดิจิตอล แม้กระทั่งนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน ผัวกับเมีย พ่อแม่กับลูก ก็ก้มจน สนจ. ต้องมีคำสั่งห้ามว่า ระหว่างกินข้าวพร้อมหน้ากัน “งดใช้มือถือโว้ย”

ศุกร์ที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบวันเกิด ป.อินทรปาลิต ถ้าแกยังหายใจอยู่ก็จะมีอายุ 107 ปี แต่แกไม่หายใจไปนานแล้ว เจ้าของสถิติน่าจะเป็นคุณยายฉลบชลัยย์ พลางกูร ภรรยาคุณจำกัด พลางกูร อดีตเสรีไทยที่ไปเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติงานราชการลับกู้ชาติที่จีนภายใต้การนำของรัฐบุรุษปรีดีช่วงสงครามโลกและญี่ปุ่นยึดไทย

กูเกิลหรือไอ้กู๋ เว็บเพจชื่อดังระดับโลก ยกย่องและให้เกียรติ ป.อินทรปาลิต ถึงขนาดเปลี่ยนรูปหน้าเพจเป็นภาพวาดตัวละคร “พล นิกร กิมหงวน” แต่สมาคมนักเขียน สมาคมภาษา และกระทรวงวัฒนธรรมกลับเงียบเป็นเป่าสากหมด ที่เหลือไม่มีความเห็นนะครับ

ใครอยากรู้จักชีวิตและงานของ ป.อินทรปาลิต แนะนำให้ไปหาหนังสืออัตชีวประวัติ ป.อินทรปาลิต เขียนโดย “เริงไชย พุทธาโร” เพื่อนรักของ สนจ. ที่ขี้เกียจหายใจตาม ป.อินทรปาลิตไปแล้ว

อาทิตย์นี้เขียนเรื่องดีงามกันบ้าง เขียนแต่เรื่องเฮงซวยอัปลักษณ์การเมืองไทยแล้วมันเลี่ยนและชวนอ้วก อยากทำอะไรทำเลยนะเพ่ เอาที่สบายใจ เพ่อยู่ได้ พวกผมก็ต้องอยู่ให้ได้และอยู่ให้เป็น แล้วเรามาลุ้นกันว่าใครจะได้อยู่ดู “ฉากสุดท้าย” ของใครก่อน…ฮา

You must be logged in to post a comment Login