ชายชราใต้แสงจันทร์ / โดย กิ่งเหมย

• Tweet
• 

คอลัมน์ : วิถีบูรพา

ผู้เขียน : กิ่งเหมย

ฉบับนี้ขอเสนอสุภาษิตที่ว่า “เยว่ เซี่ย เหล่า เหริน” หรือ “ชายชราใต้แสงจันทร์”

ในสมัยราชวงศ์ถัง มีชายผู้หนึ่งนามว่า เว่ยกู้ ครั้งหนึ่ง เขาเดินทางท่องเที่ยวไปยังเมืองซ่งเฉิงและพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งชื่อว่า หนันเตี้ยน

อยู่มาคืนหนึ่ง เขาเดินท่องเที่ยวในเมืองยามราตรี ก็ไปพบเห็นชายชราผู้หนึ่งปูเสื่อนั่งอยู่กลางแสงจันทร์ กำลังอ่านหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่ง ข้างตัวก็มีด้ายแดงอยู่กลุ่มหนึ่ง

ด้วยความแปลกใจ เว่ยกู้จึงเดินเข้าไปถามชายชราว่า “ท่านอ่านหนังสืออะไรอยู่หรือ” ชายชราตอบว่า “นี่คือหนังสือแต่งงานของชายและหญิง” เว่ยกู้แปลกใจจึงถามต่อไปว่า “แล้วด้ายแดงเล่า มีไว้เพื่ออะไร” ชายชราตอบว่า “ด้านแดงเหล่านี้เอาไว้เพื่อผูกขาชายและหญิงที่เป็นคู่กัน ไม่ว่าทั้งคู่จะห่างไกลแค่ไหน ด้ายแดงนี้ก็จะนำให้ทั้งคู่มาพบและแต่งงานกัน”

จากนั้นชายชราก็ลุกขึ้นเดินไป เว่ยกู้วิ่งตาม จนไปพบหญิงชราตาบอดเดินจูงมือมากับเด็กหญิงวัย 3 ปี ชายชราจึงบอกแก่เว่ยกู้ว่า เด็กผู้หญิงคนนั้นคือเนื้อคู่ของเขา

เว่ยกู้ได้ยินดังนั้นโกรธมาก เลยสั่งให้คนรับใช้ไปสังหารเด็กผู้หญิงคนนั้นเสีย คนรับใช้ได้ใช้มีดฟันไปที่เด็กหญิงคนนั้นแล้วก็วิ่งหนีไป ส่วนเว่ยกู้พยายามตามหาชายชราคนนั้นเพื่อคิดบัญชี แต่ก็หาไม่พบ

ผ่านไป 14 ปี เว่ยกู้ก็มาพบกับหญิงสาวที่ถูกใจ หญิงสาวผู้นี้มีใบหน้างดงาม หากแต่ที่หน้าของนางกลับมีแผลเป็นอยู่หนึ่งรอย เว่ยกู้จึงถามว่าที่พ่อตาว่า รอยแผลนั้นเกิดจากอะไร

ว่าที่พ่อตาตอบว่า เมื่อ 14 ปีก่อน ขณะที่ลูกสาวของตนไปเที่ยวที่เมืองซ่งเฉิงกับพี่เลี้ยง อยู่ดีๆก็มีคนบ้าวิ่งมาฟัน แต่เคราะห์ดีนางไม่เสียชีวิต เหลือแต่รอยแผลดังกล่าว

เว่ยกู้ได้ยินดังนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก และเชื่อในคำพูดของชายชราดังกล่าว นับแต่นั้นเขาก็รักภรรยาของเขาอย่างยิ่ง

สุภาษิตนี้ แต่เดิมหมายถึง เทพเจ้าแห่งพรหมลิขิต ต่อมาใช้เรียกพวกแม่สื่อ

You must be logged in to post a comment Login